Home sweet Boedapest

Na een maand lang hostels, pensionnetjes, dormitories en logeren bij Nikkie woon ik sinds 1 februari in mijn eigen kamertje aan de Lónyay utca in Boedapest. Het is niet per se een grote of luxe kamer en ik kijk uit op een blinde witte muur, maar het is schoon en de huisgenoten (twee Hongaren en een Braziliaan) zijn heel vriendelijk. Vorige week zaterdag, na twee uur in mijn kamer te hebben doorgebracht, vertrokken de twee Hongaarse huisgenoten (László en Orsi) naar hun thuisstad Gödöllö en ik naar het pittoreske Eger en lieten de Braziliaan alleen achter. Bij thuiskomst op zondagavond zitten we rond de tafel en komt, na een gesprek over Hongaars gebruik, de door László zelfgemaakte palinka op tafel. Slapen was nog nooit zo eenvoudig. Bovendien kookten Orsi en László maandagavond Hongaars voor ons, waarbij Mateus en ik absoluut geen hand uit mochten steken. Het was paprikás krumpli (paprika-aardappel) en een soort deegrol met appel of kaas waarvan ik geen idee heb hoe het heet. Daarnaast zette wijnfanaticus en kenner László uiteraard een fles wijn op tafel – niet rood en niet rosé, maar daartussenin. Enthousiast vertelde hij over de smaak van de wijn en Orsi waarschuwde dat zoete wijn absoluut uit den bozen was, mochten we het ooit in ons hoofd halen een fles wijn mee naar huis te nemen.

Eger is een ander verhaal. In Eger studeert de Italiaanse Federica, die samen met mij de taalcursus voor beginners deed. Omdat Nikkie en ik ontdekten dat het nog een week extra zou duren voor de colleges aan de Péter Pazmány University van start zouden gaan, besloten we dat het moment om haar in Eger te bezoeken daar was. De zevenentwintigjarige Balázs Kovács leidde ons rond in de 55.000 inwoners tellende vierde stad van Hongarije. Balázs is oorspronkelijk afkomstig uit het grensgebied tussen Hongarije en Slowakije en weet als historicus veel over de stad met een geschiedenis die bloeide vanaf het Ottomaanse Rijk. Het kasteel in Eger heeft middeleeuwse strijders gewaarborgd en kent zowel een succesverhaal als een ondergang zonder glorie. Zo is Eger 91 jaar lang overheerst door de Turken en is het tegenwoordig een katholiek bolwerk. Daarnaast vertelde Balázs veel over zijn leven in Hongarije. Zijn vrienden zijn vertrokken naar het westen, maar hijzelf wil Eger niet achterlaten. Hij geeft rondleidingen in het Planetarium in het 'college' van Eger en verblijft in een appartement in de buitenwijk van Eger, waar hij bovendien twee studenten huur laat betalen voor de andere kamer. Hij heeft hart voor de geschiedenis voor dit stadje in het noordoosten van Hongarije, de geschiedenis en ook de bikavér-wijncultuur.
Wanneer Nikkie hem vraagt waarom de leescultuur hier in Hongarije zo leeft, antwoordt hij dat dit waarschijnlijk uit de communistische tijd komt. Zoals ik eerder al vertelde, kun je hier boekwinkels in alle straten vinden, gigantische boekwinkels ook die allemaal eenvoudig hun hoofd boven water kunnen houden. Bovendien kun je op elke straathoek kleine boekenkraampjes vinden waar ze boeken verkopen vanaf 100 forint (nog geen €0,40) en zie je in de metro vaak mensen een boek openslaan in de herrie. In de communistische tijden was het boek, zoals alles, gemeengoed en werd het boek beschouwd als een recht voor alle mensen. De boeken zijn ook nu nog erg goedkoop en elke keer dat ik een gigant binnenstap jeuken mijn handen bij het zien van al die goede titels en onbekende Hongaarse schrijvers.

In de dagen die daarop volgden werd ik rondgeleid in het Operahuis, bezocht ik het Ludwig Museum, de campus van mijn universiteit en een spookkerk in Esztergom. Piliscaba, waar mijn campus te vinden is, ligt op de route naar het stadje Esztergom en om het nuttige met het aangename te combineren reisden Nikkie en ik na het bezoeken van onze campus door naar Esztergom. Hoewel er niets te doen lijkt tussen het station en het centrum en je veel vervallen imposante gebouwen passeert en er maar weinig te doen was in het stadje, ben ik blij dit stadje te hebben bekeken. Het blijft vreemd om een trap naar een kathedraal te beklimmen zonder dat andere mensen zich om je heen verdringen en het voelt bijna alsof je een verboden terrein betreedt. Op donderdagavond nam ik deel aan een welkomstborrel van mijn universiteit. Met al deze nationaliteiten bij elkaar, vertel je hetzelfde verhaal vele malen: ik kom uit Nederland, ik studeer kunsten, op 8 januari was ik al in Boedapest maar deed een twee weken durende taalcursus in Debrecen, nee ik spreek nu geen vloeiend Hongaars. Hoe vaak ook mijn eigen naam herhaald en alle andere net zo eenvoudig vergeten. Vrijdag vierden we de verjaardag van Blandine door te eten bij restaurant ‘Cantin’, waar ze Hongaarse specialiteiten een Italiaanse twist geven en Federica iedereen verraste door plotseling op te komen dagen. Na afloop dronken we een paar glazen wijn bij Ninja. Naast haar huis zit een klein cafeetje dat we nu voorlopig als ons stamcafeetje kunnen noemen. Tot sluitingstijd dronken we ook daar nog wat wijn met Federica, Ninja en Blandine. Ik word heel blij van die tram die 24 uur per dag naast mijn huis stopt en de hele stad doorkruist.
Op zaterdag sprak ik af met Nikki, de Duitse Wiebke en twee van haar nieuwe vrienden hier in Boedapest. Tijdens mijn reis naar de malascinta, ofwel een festival rondom het varken 'malacsinta' zat ik in de metro en verwisselde mijn telefoon van eigenaar zonder dat ze me daarom vroegen. Ik vind het erg fijn dat ik ook deze ervaring met de Hongaarse politie kan delen. De malacsinta was echter nog altijd geweldig. Heel veel vlees, een beetje zoete troep en alcohol. Daarna aten we met Ninja, dronken we wijn bij de Instant en gingen naar huis rond een uur of een. Op zondag liep ik hard, at soep en kocht 'farmersproducts' in de Szimpla en probeerde met Mateus, mijn Braziliaanse roommate, een politiebureau te vinden (in mijn district alleen open op dinsdag- en donderdagavond), vervolgens te bellen (ze spraken alleen Hongaars en hingen vervolgens op), dronken koffie in een Hungarian-only koffiehuis in onze straat en flansten een maal in elkaar van alles van ons dat in de koelkast lag. O ja, en ondertussen probeerden we ook nog even of we de vaatwasser aan de praat kregen. Het duurde even, maar ondertussen staat alle vaat te glimmen in de kast.

Morgen beginnen mijn colleges, en ik moet zeggen dat ik er best naar uitzie. Hoewel ik 1 uur reis naar mijn campus (een sprookjescampus, gelukkig), ben ik heel nieuwsgierig naar de manier van lesgeven hier. Morgen volg ik een vak over Hongaarse en Centraal Europese film en een vak over Engelse en Amerikaanse literatuur en kunsten. Hopelijk is het een beetje te combineren allemaal, de toerist en de student, want hier in Boedapest is nog meer dan genoeg te beleven...