Istanboel, not Constantinopel

Ter gelegenheid van onze twee weken durende Paasvakantie, besloten Brandon, Elizabeth en ik op een zondagavond ongeveer een week van te voren een ticket naar Istanboel te boeken. Het was succesvol, en al gauw hadden we niet alleen een vliegticket, maar ook een visa, hostel en algemeen idee wat er in deze stad te doen was. Ik schakelde hulptroepen Britt en Mustafa in om ons in te lichten over de fijne en geheime plekken van deze miljoenenstad. Brandon en Elizabeth schakelde nieuwe reisgod ‘Triposo’ in.

De vlucht verliep voorspoedig. Geen vertragingen (ik herinner me nog wel een reis naar Turkije met ongeveer 9 uur vertraging op een vliegveld in een ander deel van Turkije, jaren geleden), geen turbulentie en zelfs de gezagvoerders waren voor de verandering te verstaan door hun intercom. Bij aankomst in Turkije werden onze paspoorten gestempeld, en moesten we van het Aziatische gedeelte van Istanboel naar het Europese zien te komen, waar ons hostel lag. Van te voren waren we al gewaarschuwd dat dit wel eens een hele reis kon worden, maar ik denk dat ik het toch een beetje onderschat had. Onderdeel daarvan is dat ik dacht dat de stad 7 miljoen inwoners had, en dus ‘slechts’ drie keer zo groot was als Boedapest. De stad bleek echter 17 miljoen inwoners te hebben – heel Nederland gevangen in deze ene grote stad – blijkbaar de derde grootste stad van de wereld.

Brandon zette hier de soundtrack van onze vakantie aan: Istanbul, not Constantinople: https://www.youtube.com/watch?v=vsQrKZcYtqg.

Bij het zoeken van ons hostel – een vierentwintig persoonskamer, maar vanaf het dakterras uitzicht op de Hagia Sofia, een oude moskee en één van de meest interessante bezienswaardigheden in Istanboel - kregen we de kriebels wel te pakken. Dit plein van de Hagia Sofia is ook het adres van een andere belangrijke moskee – de blauwe’ moskee. Bij elke oproep voor gebed gaan de moskees met elkaar een gesprek of duet aan, wat een erg mooi effect geeft. De eerste avond zagen we bovendien dolfijnen in zee achter ons hostel terwijl we daar langs liepen.
Zoals het echte toeristen betaamt zagen we de grote toeristische attracties: de Hagia (die Brandon tot op de laatste dag stug ‘Hagava Sofia’ bleef noemen), blauwe moskee, Taksim plein, Istaklal straat, het paleis en park en vooral veel rondslenteren door de vele oude straatjes in Istanboel. Bovendien zijn we de drukte van deze stad samen met Britt een dag ontvlucht om naar een van de ‘Prinsesseneilanden’ te gaan. Dit eiland is autovrij en het huren van een fiets voor een dag kost nog geen 4 euro. In ons element als Nederlanders hebben we een groot deel van het eiland overgefietst (vooral Elizabeth vloekend). László vertelde me bij teurgkomst dat ik zijn fiets wel eens mag lenen als ik dat wil, maar de vraag is of ik durf te fietsen over de wegen hier in Boedapest.

Verder was deze vakantie eigenlijk heel relaxt. Geen gekke avonden uit omdat alcohol (zeker in vergelijking met in Boedapest) onbetaalbaar is, maar veel Turkse thee, koffie en zoetigheden. ’s Avonds hangen op het dakterras (ook omdat je niet per se ’s nachts in Istanboel wil verdwalen en de trams maar tot middernacht rijden) en lekker eten. Niet op terrasjes, want dat is in veel delen van de stad verboden.
Op een van de dagen tot slot, ging ik met Brandon op zoek naar ‘Constantinopel’. Volgens de reisgod stond er een pilaar aan de overkant van de Bosphorus die Constantinopel markeerde. We zagen een mooie minder toeristische moskee en liepen door een deel van de stad waar we nog niet eerder waren geweest en dat ook lang niet zo toeristisch als de rest was, maar vonden Constantinopel niet. Dachten we. Van de pilaar bleek niet zo veel meer over te zijn, maar we waren hem wel minstens vier keer gepasseerd..

De cultuurshock bij terugkomst in Boedapest is misschien nog wel groter dan bij aankomst in Istanboel. Met Pasen zit iedereen binnen en de straten zijn uitgestorven. Zaterdagavond heb ik al mijn vakantiespullen opgeruimd en niet meer nagedacht over supermarkten die wel en niet open zouden zijn. Het appartement was bovendien uitgestorven de komende twee dagen. Ik probeerde nog wel even naar een feestje van Ninja te gaan, maar viel na twee uur bijna in slaap op de tafel. De dag erna lunchte ik met Petra, waarna we de hele middag films keken in haar uitgestorven appartement en samen met Ninja een improvisatie-eerste-paasdag-maal in elkaar flansten. Op maandag bracht iedereen een maaltje mee naar Ninja (typisch genoeg bestond ongeveer de helft van de gerechten uit toetjes).

Inmiddels ben ik er wel weer een beetje bij, maar dat kostte nogal wat nachten slaap. Blijkbaar is het slapen met 24 mensen in kleine kamer toch vermoeiender dan het klinkt. Na dit weekend gaat de eerste van onze groep alweer naar huis – de Weense Petra was hier maar drie maanden om een stage te lopen. Vanavond ‘vieren’ we dit met een pub crawl, beste idee ooit want morgen ga ik op een hiking om 8 uur in de morgen. Nou ja, zondag is er tijd om bij te komen voor mijn eerste college’week’ (oh wacht, 1 mei is dag van de arbeid en daarom is de tweede onderdeel van een lang weekend, na maandag is mijn week weer over) na de vakantie. Ondertussen schrijf ik aan essays, zodat dat niet meer hoeft als ik er te weinig tijd voor heb.

Hopelijk gaat het allemaal goed in Nederland. Dank jullie wel dat jullie mijn verhalen nog steeds/alweer willen lezen en tot de volgende keer!