Verhitte communicatie
Blijf op de hoogte en volg Laurie
05 Augustus 2014 | Roemenië, Boekarest
Om het hele verhaal nog wat ingewikkelder te maken bracht ik de laatste weken niet door in Boedapest, Hongarije, maar Boekarest, Roemenië en Sofia, Bulgarije. Houden jullie het nog even uit elkaar?
Mijn laatste rustige dagen in Boedapest zijn geteld. Na met Bram en Sam door Boedapest te hebben gesjeesd en nog wat nieuwe kennis te hebben opgedaan bij de rondleiding door de Joodse wijk, vertrok ik de volgende avond met een nachttrein naar Boekarest. 16 uur in een trein waar zitten, liggen en eigenlijk ook staan op een gegeven moment eigenlijk niet meer mogelijk zijn. Extra blij was ik dan ook toen ik eindelijk de hoofdstad van Roemenië in reed en met mijn tassen ons hostel op kon zoeken (geflankeerd door ‘Grand Café Van Gogh’ en het ‘Rembrandt Hotel - echt bijna thuis.’). Een uur of 3 later kon ik ook Sanne en José ophalen op hetzelfde treinstation. Een weerzien eigenlijk als alle andere, maar dan na 7 maanden in plaats van 2 dagen. We aten in een restaurantje vlakbij de hoofdstraat. Geen rustige omgeving echter, we waren naast een discotheek gaan zitten (waar overigens niemand danste, maar een aantal tafeltjes stonden waar mensen elkaar probeerden te verstaan over de herrie). In het hostel ontmoetten we een Nederlandse jongen die twee weken eerder begonnen was met het maken van een wereldreis, maar na een glaasje wijn gingen we allemaal naar bed, moe van het gereis.
Onze eerste volle dag in Boekarest begon met het opzoeken van het grote paleis van de Roemeense dictator die in de vorige eeuw met ijzeren hand regeerde. Met het belastinggeld van zijn inwoners bouwde hij een immens kasteel (er is een tour. Daarmee zie je in 2,5 uur ongeveer 20% van het hele gebouw, heb ik me laten vertellen.) en nu hij is afgezet weet eigenlijk niemand nog wat ermee moet gebeuren. Op zoek naar dit gebouw gingen we echter langs een buitenwijk. Het was er erg stil en er liep bijna niemand over straat, behalve een jongen van eind twintig. We keken op onze kaart en hij vroeg of hij ons kon helpen. We zeiden dat we er wel uit zouden komen, maar hij vroeg of hij ons twee van de mooiste kerken van de stad mocht laten zien. Enigszins op onze hoede volgden we hem, maar hij had gelijk: de kerken waren prachtig.
Niet veel later ontmoetten we de Roemeense Catalina. Ze nam ons mee naar een Argentijns eetcafé (met echt Roemeens eten en echt Roemeens bier) voor 10 lei (ongeveer €2,50). Naast ons zat een man die vroeg waar we vandaan kwamen, en toen we ‘Nederland’ zeiden, haalde hij een groot stuk papier uit zijn tas. Hij ontvouwde het en zei ‘jullie raden nooit wat ik bij me heb’ – het was het Wilhelmus, dat hij ‘voor ons’ zou analyseren. Zijn naam heb ik niet onthouden, dus waarschuw me even als jullie een Roemeense publicatie over het Wilhelmus tegenkomen.
De dag erna deden we een Free Walking Tour door de stad en namen we de nachttrein naar de Bulgaarse kustplaats Varna. We brachten de dag door op het strand, aten typisch Bulgaars en luisterde de hele avond naar twee Bulgaren die ons over hun land vertelden; veel corruptie, veel casino’s waar wordt witgewassen en ik wist niet of jullie het wisten, maar ik had er geen idee van dat de Bulgaarse regering ongeveer twee weken geleden is gevallen en dat dit de vijfde regering was in zeven jaar. Serious troubles. Ook Varna was mooi, maar met de warmte waren we wel blij dat het niet zo’n grote stad was die we met veel tussenpozen toch nog wel konden zien. Een memorabel moment werd ons bezorgd door het Bulgaarse vrouwtje waarbij we ons ontbijt kochten; een vrouw van middelbare leeftijd die in het Engels niet verder kon tellen dan tot twee, die van Sanne leerde hoe ze tot tien kon tellen en die twee duimen opstak terwijl ze ‘kommunkatione!’ riep. Communiceren hoeft helemaal niet zo moeilijk te zijn.
In Veliko Tarnovo, een van de oudste hoofdsteden van het Bulgaarse rijk, bezochten we een klein klooster en liepen we door het prachtige middeleeuwse stadje. ’s Avonds namen we de bus om verder te gaan naar hoofdstad Sofia. Mijn beeld over deze stad was behoorlijk slecht, maar ik moet zeggen dat een bezoek dit beeld behoorlijk positief heeft beïnvloed. Vooral de kerken zijn prachtig, van zowel binnenkant als buitenkant. Ook hebben we in deze stad een museum voor hedendaagse kunst bezocht. – kunstwerken liepen terug tot de jaren ’60 en persoonlijk heb ik weinig Bulgaarse kunstenaars ontdekt. Hier ontmoette ik ook nog de Hongaar Tamas die nog even mijn Hongaarse kennis testte, maar het is moeilijk om verder te komen dan hoe-gaat-het-gesprekjes en een treinticket of een biertje bestellen. Gelukkig wist hij ook veel te vertellen over de huidige Hongaarse politieke situatie – in het Engels.
Het meest avontuurlijk gedeelte van onze reis was in Transylvanië, het gedeelte van Roemenië dat ooit Hongaars eigendom was. Hier sliepen we in een boerderij in het dorpje Salasa de Sus, eigendom van de Roemeen Mihai. Op de eerste avond ontpitten we pruimen voor zijn pruimenjam (die we meenamen, maar die hij ook gratis uitdeelde aan mensen in het dorp). We wandelden door de Carpaten en het dorpje en brachten de laatste dag van onze vakantie (buiten Boedapest) door in het pittoreske stadje Sibiou. Mijn laatste dagen Boedapest bestonden vooral uit inpakken en andere praktische dingen, maar gelukkig konden we ook nog van de stad genieten in Elesztö en van Mateus’ kookkunsten in zijn nieuwe appartement.
Op 3 augustus was het tijd om terug te keren naar huis. 6 uur ’s ochtends, twee uur vliegen. Ik ben er weer hoor, binnenkort ook weer bij u in de buurt! Dank jullie wel voor interesse, berichtjes, cadeautjes of al het teken van leven. Ik zal Boedapest missen, maar ben ook blij weer terug te zijn in Nederland. Tot de volgende keer!
Laurie
Mijn laatste rustige dagen in Boedapest zijn geteld. Na met Bram en Sam door Boedapest te hebben gesjeesd en nog wat nieuwe kennis te hebben opgedaan bij de rondleiding door de Joodse wijk, vertrok ik de volgende avond met een nachttrein naar Boekarest. 16 uur in een trein waar zitten, liggen en eigenlijk ook staan op een gegeven moment eigenlijk niet meer mogelijk zijn. Extra blij was ik dan ook toen ik eindelijk de hoofdstad van Roemenië in reed en met mijn tassen ons hostel op kon zoeken (geflankeerd door ‘Grand Café Van Gogh’ en het ‘Rembrandt Hotel - echt bijna thuis.’). Een uur of 3 later kon ik ook Sanne en José ophalen op hetzelfde treinstation. Een weerzien eigenlijk als alle andere, maar dan na 7 maanden in plaats van 2 dagen. We aten in een restaurantje vlakbij de hoofdstraat. Geen rustige omgeving echter, we waren naast een discotheek gaan zitten (waar overigens niemand danste, maar een aantal tafeltjes stonden waar mensen elkaar probeerden te verstaan over de herrie). In het hostel ontmoetten we een Nederlandse jongen die twee weken eerder begonnen was met het maken van een wereldreis, maar na een glaasje wijn gingen we allemaal naar bed, moe van het gereis.
Onze eerste volle dag in Boekarest begon met het opzoeken van het grote paleis van de Roemeense dictator die in de vorige eeuw met ijzeren hand regeerde. Met het belastinggeld van zijn inwoners bouwde hij een immens kasteel (er is een tour. Daarmee zie je in 2,5 uur ongeveer 20% van het hele gebouw, heb ik me laten vertellen.) en nu hij is afgezet weet eigenlijk niemand nog wat ermee moet gebeuren. Op zoek naar dit gebouw gingen we echter langs een buitenwijk. Het was er erg stil en er liep bijna niemand over straat, behalve een jongen van eind twintig. We keken op onze kaart en hij vroeg of hij ons kon helpen. We zeiden dat we er wel uit zouden komen, maar hij vroeg of hij ons twee van de mooiste kerken van de stad mocht laten zien. Enigszins op onze hoede volgden we hem, maar hij had gelijk: de kerken waren prachtig.
Niet veel later ontmoetten we de Roemeense Catalina. Ze nam ons mee naar een Argentijns eetcafé (met echt Roemeens eten en echt Roemeens bier) voor 10 lei (ongeveer €2,50). Naast ons zat een man die vroeg waar we vandaan kwamen, en toen we ‘Nederland’ zeiden, haalde hij een groot stuk papier uit zijn tas. Hij ontvouwde het en zei ‘jullie raden nooit wat ik bij me heb’ – het was het Wilhelmus, dat hij ‘voor ons’ zou analyseren. Zijn naam heb ik niet onthouden, dus waarschuw me even als jullie een Roemeense publicatie over het Wilhelmus tegenkomen.
De dag erna deden we een Free Walking Tour door de stad en namen we de nachttrein naar de Bulgaarse kustplaats Varna. We brachten de dag door op het strand, aten typisch Bulgaars en luisterde de hele avond naar twee Bulgaren die ons over hun land vertelden; veel corruptie, veel casino’s waar wordt witgewassen en ik wist niet of jullie het wisten, maar ik had er geen idee van dat de Bulgaarse regering ongeveer twee weken geleden is gevallen en dat dit de vijfde regering was in zeven jaar. Serious troubles. Ook Varna was mooi, maar met de warmte waren we wel blij dat het niet zo’n grote stad was die we met veel tussenpozen toch nog wel konden zien. Een memorabel moment werd ons bezorgd door het Bulgaarse vrouwtje waarbij we ons ontbijt kochten; een vrouw van middelbare leeftijd die in het Engels niet verder kon tellen dan tot twee, die van Sanne leerde hoe ze tot tien kon tellen en die twee duimen opstak terwijl ze ‘kommunkatione!’ riep. Communiceren hoeft helemaal niet zo moeilijk te zijn.
In Veliko Tarnovo, een van de oudste hoofdsteden van het Bulgaarse rijk, bezochten we een klein klooster en liepen we door het prachtige middeleeuwse stadje. ’s Avonds namen we de bus om verder te gaan naar hoofdstad Sofia. Mijn beeld over deze stad was behoorlijk slecht, maar ik moet zeggen dat een bezoek dit beeld behoorlijk positief heeft beïnvloed. Vooral de kerken zijn prachtig, van zowel binnenkant als buitenkant. Ook hebben we in deze stad een museum voor hedendaagse kunst bezocht. – kunstwerken liepen terug tot de jaren ’60 en persoonlijk heb ik weinig Bulgaarse kunstenaars ontdekt. Hier ontmoette ik ook nog de Hongaar Tamas die nog even mijn Hongaarse kennis testte, maar het is moeilijk om verder te komen dan hoe-gaat-het-gesprekjes en een treinticket of een biertje bestellen. Gelukkig wist hij ook veel te vertellen over de huidige Hongaarse politieke situatie – in het Engels.
Het meest avontuurlijk gedeelte van onze reis was in Transylvanië, het gedeelte van Roemenië dat ooit Hongaars eigendom was. Hier sliepen we in een boerderij in het dorpje Salasa de Sus, eigendom van de Roemeen Mihai. Op de eerste avond ontpitten we pruimen voor zijn pruimenjam (die we meenamen, maar die hij ook gratis uitdeelde aan mensen in het dorp). We wandelden door de Carpaten en het dorpje en brachten de laatste dag van onze vakantie (buiten Boedapest) door in het pittoreske stadje Sibiou. Mijn laatste dagen Boedapest bestonden vooral uit inpakken en andere praktische dingen, maar gelukkig konden we ook nog van de stad genieten in Elesztö en van Mateus’ kookkunsten in zijn nieuwe appartement.
Op 3 augustus was het tijd om terug te keren naar huis. 6 uur ’s ochtends, twee uur vliegen. Ik ben er weer hoor, binnenkort ook weer bij u in de buurt! Dank jullie wel voor interesse, berichtjes, cadeautjes of al het teken van leven. Ik zal Boedapest missen, maar ben ook blij weer terug te zijn in Nederland. Tot de volgende keer!
Laurie
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
