Hongaars voor dummies
Blijf op de hoogte en volg Laurie
21 Januari 2014 | Hongarije, Debrecen
Én Laurie vagyok. Én Magyarorszag élek. Debrecen voor het moment, maar over een week in hoofdstad Boedapest. Dit is een korte update van mijn eerste twee weken Hongarije!
Op 8 januari stapte ik met José in het vliegtuig naar dat land in het oosten van Europa. Vroeg op het vliegveld in Eindhoven, samen naar mijn ouders zwaaien, half Europa overvliegen en uitstappen in Magyarország (letterlijk: Hongaren-land, maar ook: paprika-, goulash- en palinkaland). De eerste avond onbeperkt eten en drinken in een restaurant, palinka drinken in de Szimpla, de verkeerde kant uit lopen als je besluit naar huis te willen en zo goed als alleen slapen in een hostel. De overgebleven dagen zagen we straatjes, kroegjes, restaurantjes, het Holocaust Museum en de Joodse wijk. We waren toeristen.
Omdat Boedapest niet de enige stad in Hongarije is, besloten we om vrijdag alvast op de trein naar Debrecen te stappen om daar het weekend door te brengen. Debrecen is met slechts 200.000 inwoners de tweede stad van Hongarije, gelegen in het oosten van het land, niet ver van de Roemeense grens. In dit overtuigd calvinistische stadje zijn in de weekenden geen mensen op straat en lijken ook de winkels en cafés van buiten donker. Er zijn twee grote winkelhallen, één grote discotheek (g-White g-Angel) waar we dus ook maar wijselijk uit de buut bleven en er zijn vooral weinig Hongaren die Engels verstaan. Hoe anders is dit op zaterdagavond, wanneer alle opgedofte meisjes en jongens met bijgewerkte wenkbrauwen de Piac utca, hoofdstraat van Debrecen, onveilig maken. Samen met Nikkie belandden we op zaterdagavond in de Exit 1 en 2, de kleinste discotheek waarin ik ooit voet heb gezet en waar we na ongeveer 10 minuten een gratis drankje aangeboden kregen door Michael, die zijn bier tussen mijn voeten liet vallen (Girls like wodka-orange, right? Alright.)
Op zondag keek ik samen met José naar mijn dorm. We liepen door de zon in deze veels te warme Hongaarse winter naar de campus die buiten het centrum ligt, ookal is er een directe tramverbinding. (Terzijde: Debrecen heeft maar één tram die een rondje rijdt tussen het treinstation (allomás) en de campus en het klinikák ('Universitair Medisch Centrum') van Debrecen Egyetem. Op deze tram zijn de inwoners van Debrecen erg trots, ookal ziet hij eruit en voelt hij alsof hij nog voor de revolutie is gebouwd. De Debreceni zijn er desalniettemin zeker van dat er meer lijnen zullen volgen.) Aan hun stiptheid moeten Hongaren nog wat werken; op de dag van inschrijven ging het kantoor niet om 2 maar 4 uur open de tijden gaan ‘volgens eigen klok’. Er wordt dan ook gezegd dat geen enkele klok in Hongarije de juiste tijd aangeeft. Ik meldde me aan bij het bureau van de Summer University en keek in mijn dorm die ik deel met de Finse Social Studies studente Ninja. Er staan hier twee bedden, een kast en een koelkast. We kunnen hier lopen (Ninja heeft zojuist gemeten dat er ongeveer een meter tussen onze bedden zit), op ons bed zitten en we hebben een keuken (maar geen pannen, borden of bestek). De portieren kennen onze gezichten, groeten ons met een knik of ‘Jó napot’ en rijken al direct naar de sleutel van onze kamer – we hebben één sleutel voor ons samen.
De ‘Erasmus Intensive Language Course’ heet zo niet voor niets. De lessen starten om half 9, we verlaten het hoofdgebouw tegen half 6. Met een zeer internationaal beginnersklasje (een Duitser, twee Koreanen, een Vietnamees, een Finse, een Franse, een Italiaanse en twee Nederlandsen) volgen we vier blokken van anderhalf uur les waarin ons de Hongaarse taal in ons hoofd wordt gestampt. Dit betekent voornamelijk veel oefenen, woorden en grammatica herhalen en hopen dat er zo veel mogelijk blijft hangen in ons lange termijngeheugen. Ook in de avond is er regelmatig een programma voor ons samengesteld. Zo is maandag volksdans-dag, gingen we zaterdag op excursie naar een dorp met onuitspreekbare naam in landelijk Hongarije (alwaar palinka om 10 uur als welkomstdrankje het hele reisje een stuk joliger maakt), en kijken we morgen naar een ‘grappige film over de geschiedenis van Hongarije’. Daarnaast ontmoetten we Reka, een vriendin van mijn toekomstige huisgenoot die zo vriendelijk was haar keukengerei aan ons uit te lenen, aten we in verscheidene restaurants met Hongaarse specialiteiten of Italiaanse pasta en hielden we een klein feestje op zaterdag na de excursie een klein en zeer besloten feestje op onze kamer. Het is tentamenperiode hier, zoals overal, en we verbaasden ons over de rust op de campus. Deze avond aten we met zes cursusgenoten in het gebouw waar Reka woont omdat we zo haar spullen konden lenen. Zij slapen op een gebouw dat aandoet als Hoogeveldt, maar met vuile afwas wordt korte metten gemaakt; het wordt namelijk gewoon weggegooid en elke dag door schoonmakers schoongemaakt. Ikzelf slaap overigens boven het conservatorium; het gebouw waarover ik praat is een soort ‘studentenhostel’, inclusief wasserette, sportschool, ‘disco’ en slaapzalen. Het is hier best gewoon om in een ‘dormitory’ te slapen en alles te delen.
De verhalen zijn nog niet zo lang en misschien ook niet zo spannend, want zoals misschien wel te lezen is zijn mijn dagen erg lang en doen we niet veel meer dan studeren, eten en slapen.
Köszönöm szépen olvasni, jo éjt és vislát!
Laurie
PS. José: Nikkie heeft gevraagd naar waarom vrouwen achter de bar werken en mannen in de bediening. Onze docente antwoordde dat dit was omdat ‘bedienen natuurlijk erg zwaar werk is’. Daarom. Weer een mysterie de wereld uit. En dat terwijl in de taal niet eens een onderscheid wordt gemaakt tussen ‘hij’ en ‘zij’.
Op 8 januari stapte ik met José in het vliegtuig naar dat land in het oosten van Europa. Vroeg op het vliegveld in Eindhoven, samen naar mijn ouders zwaaien, half Europa overvliegen en uitstappen in Magyarország (letterlijk: Hongaren-land, maar ook: paprika-, goulash- en palinkaland). De eerste avond onbeperkt eten en drinken in een restaurant, palinka drinken in de Szimpla, de verkeerde kant uit lopen als je besluit naar huis te willen en zo goed als alleen slapen in een hostel. De overgebleven dagen zagen we straatjes, kroegjes, restaurantjes, het Holocaust Museum en de Joodse wijk. We waren toeristen.
Omdat Boedapest niet de enige stad in Hongarije is, besloten we om vrijdag alvast op de trein naar Debrecen te stappen om daar het weekend door te brengen. Debrecen is met slechts 200.000 inwoners de tweede stad van Hongarije, gelegen in het oosten van het land, niet ver van de Roemeense grens. In dit overtuigd calvinistische stadje zijn in de weekenden geen mensen op straat en lijken ook de winkels en cafés van buiten donker. Er zijn twee grote winkelhallen, één grote discotheek (g-White g-Angel) waar we dus ook maar wijselijk uit de buut bleven en er zijn vooral weinig Hongaren die Engels verstaan. Hoe anders is dit op zaterdagavond, wanneer alle opgedofte meisjes en jongens met bijgewerkte wenkbrauwen de Piac utca, hoofdstraat van Debrecen, onveilig maken. Samen met Nikkie belandden we op zaterdagavond in de Exit 1 en 2, de kleinste discotheek waarin ik ooit voet heb gezet en waar we na ongeveer 10 minuten een gratis drankje aangeboden kregen door Michael, die zijn bier tussen mijn voeten liet vallen (Girls like wodka-orange, right? Alright.)
Op zondag keek ik samen met José naar mijn dorm. We liepen door de zon in deze veels te warme Hongaarse winter naar de campus die buiten het centrum ligt, ookal is er een directe tramverbinding. (Terzijde: Debrecen heeft maar één tram die een rondje rijdt tussen het treinstation (allomás) en de campus en het klinikák ('Universitair Medisch Centrum') van Debrecen Egyetem. Op deze tram zijn de inwoners van Debrecen erg trots, ookal ziet hij eruit en voelt hij alsof hij nog voor de revolutie is gebouwd. De Debreceni zijn er desalniettemin zeker van dat er meer lijnen zullen volgen.) Aan hun stiptheid moeten Hongaren nog wat werken; op de dag van inschrijven ging het kantoor niet om 2 maar 4 uur open de tijden gaan ‘volgens eigen klok’. Er wordt dan ook gezegd dat geen enkele klok in Hongarije de juiste tijd aangeeft. Ik meldde me aan bij het bureau van de Summer University en keek in mijn dorm die ik deel met de Finse Social Studies studente Ninja. Er staan hier twee bedden, een kast en een koelkast. We kunnen hier lopen (Ninja heeft zojuist gemeten dat er ongeveer een meter tussen onze bedden zit), op ons bed zitten en we hebben een keuken (maar geen pannen, borden of bestek). De portieren kennen onze gezichten, groeten ons met een knik of ‘Jó napot’ en rijken al direct naar de sleutel van onze kamer – we hebben één sleutel voor ons samen.
De ‘Erasmus Intensive Language Course’ heet zo niet voor niets. De lessen starten om half 9, we verlaten het hoofdgebouw tegen half 6. Met een zeer internationaal beginnersklasje (een Duitser, twee Koreanen, een Vietnamees, een Finse, een Franse, een Italiaanse en twee Nederlandsen) volgen we vier blokken van anderhalf uur les waarin ons de Hongaarse taal in ons hoofd wordt gestampt. Dit betekent voornamelijk veel oefenen, woorden en grammatica herhalen en hopen dat er zo veel mogelijk blijft hangen in ons lange termijngeheugen. Ook in de avond is er regelmatig een programma voor ons samengesteld. Zo is maandag volksdans-dag, gingen we zaterdag op excursie naar een dorp met onuitspreekbare naam in landelijk Hongarije (alwaar palinka om 10 uur als welkomstdrankje het hele reisje een stuk joliger maakt), en kijken we morgen naar een ‘grappige film over de geschiedenis van Hongarije’. Daarnaast ontmoetten we Reka, een vriendin van mijn toekomstige huisgenoot die zo vriendelijk was haar keukengerei aan ons uit te lenen, aten we in verscheidene restaurants met Hongaarse specialiteiten of Italiaanse pasta en hielden we een klein feestje op zaterdag na de excursie een klein en zeer besloten feestje op onze kamer. Het is tentamenperiode hier, zoals overal, en we verbaasden ons over de rust op de campus. Deze avond aten we met zes cursusgenoten in het gebouw waar Reka woont omdat we zo haar spullen konden lenen. Zij slapen op een gebouw dat aandoet als Hoogeveldt, maar met vuile afwas wordt korte metten gemaakt; het wordt namelijk gewoon weggegooid en elke dag door schoonmakers schoongemaakt. Ikzelf slaap overigens boven het conservatorium; het gebouw waarover ik praat is een soort ‘studentenhostel’, inclusief wasserette, sportschool, ‘disco’ en slaapzalen. Het is hier best gewoon om in een ‘dormitory’ te slapen en alles te delen.
De verhalen zijn nog niet zo lang en misschien ook niet zo spannend, want zoals misschien wel te lezen is zijn mijn dagen erg lang en doen we niet veel meer dan studeren, eten en slapen.
Köszönöm szépen olvasni, jo éjt és vislát!
Laurie
PS. José: Nikkie heeft gevraagd naar waarom vrouwen achter de bar werken en mannen in de bediening. Onze docente antwoordde dat dit was omdat ‘bedienen natuurlijk erg zwaar werk is’. Daarom. Weer een mysterie de wereld uit. En dat terwijl in de taal niet eens een onderscheid wordt gemaakt tussen ‘hij’ en ‘zij’.
-
22 Januari 2014 - 12:06
Dolf:
Leuk verhaal Lau!
Blij te zien dat het goed met je gaat.
Groetjes en veel plezier van een trotse vader!! -
22 Januari 2014 - 12:06
Carlah:
Hoi Lau,
Ondanks dat je het verhaal zelf nog niet zo spannend vindt, heb je in die paar dagen dat je daar bent toch al het een ander meegemaakt. Ik heb me zelf maar vast aangemeld in de mailinglist, hoef jij dat tenminste niet meer te doen.......... ;)
Stamp ze nog een paar dagen en veel plezier verder.
Mam. -
22 Januari 2014 - 13:53
Wouter:
He Laurie,
Ik kan echt geen chocola maken van die Hongaarse woorden, knap dat jij dat wel kan. Je schrijft in ieder geval erg beeldend en ik vind het heel wat dat je zo ver van huis zo'n nieuwe wereld (hoewel, nieuw..) aan het ontdekken bent. Ik ben benieuwd naar de volgende verhalen.
Groetjes, Wouter -
22 Januari 2014 - 22:29
Marga:
Laurens... ik voel een generatiekloof opkomen.
Mijn Hongarije is een Hongarije van de kokorica, de bika ver en van de palacsinta.
Daarbij zie ik dat de "jeugdigen" allen reageren op FB en de ouderen onder ons hier op dit forum.
Ik doe beiden, een like op FB en een reactie hier ;-) maakt mij tot een middenmoter.
Vind je zin " we doen niet zoveel hier, alleen studeren, eten en slapen" eigenlijk vreemd voor een student, want daarvoor ben je toch in Hongarije?
Enkele foto's zouden het verhaal nog kunnen verlevendigen.. Laurie danst Volks, Laurie reist vrolijk en Laurie kijkt klok.
Denk aan het advies van je oma.. en lubickolás, in termaalbad bijvoorbeeld (ook leuk voor een foto) -
23 Januari 2014 - 08:03
Laurie De Zwart:
Ha allemaal,
Bedankt voor de reacties.
Het maakt het makkelijker dat we er midden tussenin lopen nu, Wouter. Als iemand in de tram tegen me op botst hoor ik 'Elnezést', bij de 'kassza' in de supermarkt oefen ik getallen (grote, met duizendjes) en in de supermarkt probeer ik ook te achterhalen wat er eigenlijk precies in zo'n verpakking zit.
Voor mij geeft het niet waar je reageert hoor Marga, die generatiekloof blijkt er misschien wel meer uit dat je erover nadenkt. Bovendien denk ik dat je op wat andere plekken bent geweest dan ik. Mijn Hongarije moet nog groeien, maar de woorden 'paprika', 'palinka' en eigenlijk ook 'pogacsa' vliegen je om de oren. In een boek dat ik las worden ze ook wel 'de 3P's' genoemd.
Misschien heb ik nog niet verteld hoeveel tijd het eten kost; het is een bijna een dagtaak iets te verzinnen dat je kunt koken zonder daarvoor te veel uit de kast te moeten halen (je moet ook afwassen met weinig middelen, niet vergeten) en hebt vaak maar weinig tijd tussen het eind van de lessen en het avondprogramma. En elke dag uit eten is ook weer zoiets, vind je niet? ;-)
De foto's komen, vanavond denk ik. Geen zorgen! -
25 Januari 2014 - 15:18
Luuk:
Wauw, Laurie wat klinkt het allemaal als een gaaf avontuur zeg, en ik kan het niet laten maar wat schrijf jij toch ontzettend boeiend.. ik hoop dat alles goed gaat daar, en dat je het naar je zin hebt!! Groetjes!! -
26 Januari 2014 - 11:33
Oma:
Lieve Laurie, leuk dat wij je gisteren gezien en gesproken hebben.
Zo te zien en te horen gaat het goed met je. Ik verheug me er op om naar Boedapest te komen. Je reis verslag is leuk om te lezen. Nog een prettige tijd en tot ziens kus Oma
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
