Tentamentijd

Nou ja, tentamentijd. Ik heb al ongeveer twee weken vrij en mijn tentamen pas op 11 juni. Ik studeer zo nu en dan natuurlijk wel (= ik lees Amerikaanse literatuur van de zeventiende eeuw tot nu), maar het voelt allemaal nog erg ver weg en aangezien er al een hoop mensen beginnen te vertrekken, staat dat iets hoger op mijn prioriteitenlijstje. Wat ik allemaal heb gedaan in de tussentijd? Laat me even nadenken.

Na heel veel Hongaarse wachtrijen, bureaucratische moeilijkheden en taalbarrières kon ik op woensdagochtend 30 april eindelijk (3 weken later dan gepland) mijn residency card in bezit krijgen. Jahoor, ik ben een tijdelijke burger van Boedapest! Na de vakantie is normaal gesproken de drukste tijd van het jaar aangebroken en hoewel ik ook best een aantal essays geschreven heb in deze weken, hield de vakantie (of eigenlijk het vakantiegevoel) maar niet op. 1 en 2 mei waren vrije dagen in verband met de Dag van de Arbeid en twee weken later was mijn rooster al leeg. Gelukkig heb ik mijn laatste voet op de campus van Piliscsaba nog niet gezet; het vlekkeloze Hongaarse systeem vraagt namelijk van me dat ik bij elke docent persoonlijk mijn cijfer ga ophalen. De Hongaarse studenten hebben daar een boekje voor met al hun semesters - ik heb een los papiertje dat ik bang ben voortijdig kwijt te raken.

Van het vakantiegevoel maakten we natuurlijk gebruik. Nu ben ik geen Eurovisiesong-fan en volgde ik het ook al zes jaar niet meer, maar met een internationale groep mensen wordt het toch wel weer even wat interessanter. De eerste voorronde (met Nederland!) keken we op de zolder van Brandon en Elizabeth. Veel kaarsjes en een laptop. Het werd nog beter bij de finale; aangezien onze universiteit een grote groep Fransen heeft, werden we allemaal uitgenodigd voor een groot Eurovisie feestje. Zonder Oostenrijkers in onze groep waren Nikkie en ik eigenlijk de echte winnaars. De Franse vlag die in de huiskamer hing werd op driekwart van de stemronde dan ook discreet een kwartslag gedraaid zodat het meer een Nederlandse vlag leek. Zoals u zich misschien nog kunt herinneren, kreeg het Franse nummer ‘Mustache’ niet meer dan 2 punten in de hele finale. Een nieuw dieptepunt, wisten onze Franse vrienden ons te vertellen.
Mustafa had die dag gehoord dat hij nog een jaar mag doorbrengen in Hongarije; aan de Buda-zijde ditmaal en op een scholarship van één van de meeste gerenommeerde instituten in de Hongaarse taal. Met zijn geluk wist hij niet zoveel raad en daarmee was hij een van de beste entertainers die we maar konden wensen.

De week die erop volgde was Brandon’s laatste – zijn ‘zomerresearch’ begint ergens in juni, als ik me niet vergis en hij had wat tijd nodig om terug te komen in Amerika. Deze week betekende dus: de laatste keer naar de bierbar, een laatste keer hiken in de heuvels van Boedapest (ik ben eindelijk in het Normafa-park en bij de Elizabethtower geweest) en tegelijk met Mustafa’s verjaardag een eerste goodbye-party. Het was een goed feestje, waarbij we samen met Brandon opbleven tot hij naar het vliegveld moest dat om 9 uur vertrok. Het was tegelijkertijd vieren dat onze colleges voorbij waren - 3 gelegenheden in één avond gepropt.
Ook namen we deel aan een ‘German evening’; veel eten en een quiz over de belangrijkste Duitse kennis verzorgd door ons aller Duitsers (Sophia, Wiebke en Susanne). Mijn Duitse kennis is verrijkt (al zou ik je nog steeds niet kunnen vertellen of de vlag zwart-rood-geel of rood-geel-zwart is). Na het Duitse eten werd op zijn Frans ge'ching-ching't. Rooftopbar Corvintetö was nog angstvallig leeg...

Iedereen in Hongarije moet een keer naar Lake Balaton, dus vertrok ik samen met Ninja, Elizabeth en Nikkie op dinsdag 20 mei naar het stadje Síofok - een stadje speciaal voor jongeren met heel veel disco's. Ik was bang voor een Renesse 2.0, maar eigenlijk was het nog een spookstadje. Er was niemand en niks, alle restaurants en clubs waren nog gesloten, maar het meer is fantastisch. Schoon, groot en supergoed weer. Wel nog wat koud, maar dat houdt ons natuurlijk niet tegen om de zonsondergang tegemoet te zwemmen...

Dinsdag zeiden we gedag tegen Federica en vandaag tegen Susanne en Ninja. Boedapest loopt leeg, maar aan de andere kant ontzettend vol met toeristen. De trams zijn drie keer zo vol, net als de straten, restaurants, cafés en zelfs grasvelden. En nee, natuurlijk ben ik geen toerist meer! Ik heb geen kaart meer nodig in het centrum van Boedapest (uhh, meestal dan...)

O, en voor wie het weten wil: 3 augustus landt mijn vliegtuig om 8.10 op Eindhoven Airport en ik word geëscorteerd door de lieftallige Sanne Huizenga en José Mak, met wie ik eerst een rondreisje door Roemeniën en Bulgarije ga maken (ongeveer 12 dagen). Klinkt goed? Dat dacht ik ook! Het is vroeg, op de zondagmorgen, maar dat maakte de vlucht wel een stuk goedkoper. Hopelijk zie ik jullie snel daarna!