Debrecen - Budapest

Terwijl in Nederland het Gedichtenbal wordt voorbereid, mensen verhuizen, baantjes vinden of beginnen aan hun stage, verdoe ik mijn tijd in Boedapest. Boedapest, ja. Helaas heb ik mijn kamertje dat ik met Ninja deelde in Debrecen moeten verlaten en heb ik de trein gepakt naar de hoofdstad. Heb je die stap gemist? Laat me je even bijpraten.

Aan de Debreceni Nyári Egyetem, ofwel Debrecen Summer University, heb ik in twee weken tijd het ‘A1 level’ Hongaars bereikt. Een A1 level betekent niet veel, maar net genoeg om zo nu en dan blij en verbaasd tegen elkaar te roepen dat in die verpakking ‘iets met kaas’ zit, dat er op de radio ‘iets met getallen’ wordt verteld en dat iemand vraagt om ‘vijf van die dingen van de bovenste plank’. Gisteren hebben we echter onze treinkaartjes voor ons uitstapje naar Eger in het Hongaars gekocht, alwaar we morgen en overmorgen Federica, het Italiaanse meisje dat we in Debrecen bij de taalcursus leerden kennen en haar Erasmusperiode in de vierde stad van Hongarije zal volgen, zullen opzoeken.
In de dagen voordat we naar Boedapest zouden afreizen begon het in Debrecen te sneeuwen en ploeterden we elke dag die paar meter van ons kleine kamertje in het Weiner Leo Studenthostel naar de collegezalen in het hoofdgebouw van de universiteit. Hoewel we 's nachts veel sliepen, was de koffie die ons elke ochtend door de dames achter het bufé werd ingeschonken zeer dan welkom. Drie vrouwen, mogelijk een familie, in roze shirts en een flink Hongaars accent wanneer ze Engels spaken, schonken espresso in een wit plastic bekertje om er vervolgens voor de ‘americana’ een laag heet water aan toe te voegen.
In de laatste lessen van de cursus lieten Barbi en Zsuzsa, onze docentes, ons voornamelijk spelletjes doen en oefenen voor de ‘test’ die het einde van onze cursus zou markeren. Na afloop van de toets op vrijdag, speelden we Hongaars scrabbel; extra letters als gy, ly, ny, sc, sz, zs en klinkers met afschuwelijke accenten maakten dit toch al lastige spel met beperkte woordenschat zo goed als onmogelijk. Bij het afscheidsdiner werd de eerste winst van dit semester bekend; 8 ECTS voor een ‘with excellent result’ afgesloten beginnerstaalcursus Hongaars! Na afloop trokken we door een winterwonder naar het centrum om nogmaals te proosten op ons resultaat. In de Exit spraken Blandine, Federica, Nikkie, Ninja, Manuel en ik over degenen van wie we al afscheid hadden moeten nemen (Quan, Min-Jung, Min-Jin, Jeremy, Barbi, Zsuzsa en – ons aller favoriet – The Funny German).

Bij vertrek verstonden we de rap Hongaars sprekende ‘Sunshine’ die ons altijd onderzoekend aanstaarde wanneer we de trap opliepen en bedankten haar voor de goede zorgen. Met koffers en bagage namen we afscheid van de collegehallen waar we ons twee weken thuis hadden gevoeld en namen de tram naar het ‘nagyallomás’. Nog steeds viel het winterse weer naar beneden: fagy az idö volt, esiket a hó s fuj a szélet.

Omdat onze universiteit ons ervan op de hoogte stelde dat we niet in de week van 3, maar pas van 10 februari zullen beginnen met de colleges, hebben we de afgelopen week voornamelijk de toerist uitgehangen. Aangezien ik nog niet op mijn kamer kon, logeerde ik een week bij Nikkie, niet ver van het hostel waar we de nachten tijdens de KNUSreis doorbrachten dus het voelt allemaal prima vertrouwd. Op de avond van onze aankomst aten we met een huisgenote van Nikkie en haar vrienden. We waren echter zo moe dat we voornamelijk luisterden naar de verhalen over hun studie dierengeneeskunde. Het enige gesprek dat ik voerde was met de Deense Rasmund over het Nederlands voetbal. Nadat het vooroordeel ‘zijn jullie altijd stoned?’ uit de weg geholpen was vertelde hij over de Denen in de Nederlandse team. De dag erna, bedoeld voor ‘pihenni’ (uitrusten), bezochten we de Farmers Market bij Szimpla Kért: heel veel, heel goed eten voor heel weinig geld. We sprokkelden een lunch bij elkaar en beloofden dat we hier voortaan zoveel mogelijk zondagen zouden beginnen. Ik heb hardgelopen (-6 C, hmm) en mijn nieuwe Rondje Waal gevonden – al bekt ‘Rondje Donau’ toch net wat minder lekker. De rest van de middag keken we series, aten we gnocci en dronken wijn. Op maandag genoten we opnieuw van de kou; met -10 maakten we een 10 kilometer lange wandeling over de heuvels en langs de Donau aan de Budazijde van de rivier.

Afgelopen woensdag kocht ik mijn eerste roman in Hongarije; een Engelse vertaling van Imre Kertesz’ Fateless, de bekendste roman van de enige Hongaar die ooit de Nobelprijs voor de literatuur won. In tegenstelling tot de boekwinkels in Nederland, bloeien ze in Hongarije. De winkels zijn groot, veelvuldig aanwezig in alle soorten en bijna altijd druk. Helaas zijn de meeste boeken slechts in het Hongaars verkrijgbaar en staan er maar drie kasten met literatuur die ik ook daadwerkelijk kan lezen. Koffiedrinken in het Bookcafé is daarentegen geen moeite. Een barokke zaal met schilderingen, tierelantijntjes en eigenlijk vooral heel weinig te maken hebbend met boeken voelt speciaal zonder dat het daadwerkelijk heel veel met boeken te makenheeft. Tot slot bezochten we gisteren het Terror Haza aan Andrassy Út 60, het meest angstaanjagende gebouw zowel in de tijden van de Nazi’s als het communisme. De geschiedenis van het gebouw is er een van martelingen, executies en de geheime dienst. We aten bij Ninja en dronken wat wijn met haar ‘tandem’ Ádam en gingen vervolgens naar het ‘Official Welcome Party’ voor exchange students in Boedapest. Wonder boven wonder liep ik daar mijn mentor tegen het lijf: Tamas studeert vanaf volgend semester film in Boedapest. Na een uur of twee hadden we het daar ook wel weer gezien en bibberden naar huis.

Het is vooral fantastisch in contact te komen met internationale mensen; onze docente die vraagt of de Nederlandse vlag bauw-wit-rood is en beschaamd gniffelt als dit niet het geval blijkt, de arbeidsintensieve en inefficiënte kaartjescontrole in metro en tram, de waarschuwing dat je een politieagent die jouw ID vraagt ook altijd om de zijne moet vragen, de verbaasde blikken van mensen als je Engels spreekt en dat niet iedereen in winkels dat doet en de snelheid (niet snel dus) waarmee alles hier gaat. Eén van de favoriete onderwerpen binnen onze taalcursusgroep is 'gebaren'. Federica en Blandine praten met heel veel gebaren. Ik keek Blandine aan toen we taartjes voor onze neus gezet kregen en zwaaide mijn hand langs mijn oor. (Je weet wel, het gebaar voor 'dat ziet er lekker uit!') Blandine keek me verschrikt aan en wist niet wat ik bedoelde. Het, naar ik aannam, universele gebaar voor lekker eten betekent 'I'm going to slap you' in het Frans. Dat was natuurlijk niet mijn bedoeling.

Na deze week kan ik met nóg een week vakantie Boedapest al helemaal leren kennen voordat ik nog maar iets van de universiteit heb gezien. Morgen kan ik mijn eigen kamer in en vertrek ik meteen weer naar Eger om Federica op te zoeken. Jullie horen van me, en, speciaal voor Marga van Goethem volgen foto’s later.

Ik hoop dat jullie het allemaal naar je zin hebben daar in Nederland en mij af en toe ook eens vertellen wat jullie daar allemaal uitspoken. Tot ziens, tot snel, en groeten uit Boedapest!
Laurie