College op een sprookjescampus

En zo eenvoudig is het dus om van toerist naar student, het ene naar het andere land te verhuizen en daar te doen alsof je er thuis hoort. Om het makkelijker te maken, zijn zelfs de bouwvakkers met me meeverhuisd. Terwijl ik dit tik klinkt het alsof ze aan de andere kant van de muur zoveel mogelijk gaatjes in het oppervlak proberen te boren en er vervolgens spijkers in te hameren. Ik wil niet zeggen dat ik een routine gevonden heb, want het is alles behalve dat, maar het is eenvoudig mensen te vinden om iets mee te gaan doen en je leeft in je eigen kleine community: in mijn geval een zich uitbreidende community die behalve Erasmusfeesten ook graag musea, pleinen, grotten, koffiehuizen en nieuwe eetgelegenheden bezoekt.

Daaraan draagt uiteraard ook bij dat twee weken geleden mijn colleges zijn begonnen. Ik volg vijf vakken; één gaat over Centraal-Europese en Hongaarse film, één over populaire fictie (en het onderwijs), twee over geschiedenis van de Amerikaanse literatuur (en aangezien ik dat nog nooit erg duidelijk heb gehad, is dit waarschijnlijk best bruikbaar) en één over melancholie in (Engelse) literatuur. Ik lees Sense & Sensibility (due next friday), Rip Van Winkle (over een luie Nederlandse kolonist in de achttiende eeuw) en gedichten van Walt Withman en Emily Dickinson. Drie dagen in de week ben ik daarom te vinden op mijn sprookjescampus in Pilicsaba. Ik heb een bibliotheekkaart, bestel koffie bij de kantinejuffrouw en zoek mijn collegezaal op zonder nog na te hoeven kijken waar deze ook alweer precies is. Ook drie keer in de week dus, maak ik de rit van hier naar Árpád híd met de metro en van Árpád híd met een tourbus naar de campus in Pilicsaba. En terug. Op de andere vier dagen bereid ik uiteraard mijn colleges voor, maar probeer ik ook zoveel mogelijk van de stad te zien, de omgeving te verkennen en me klaar te maken voor mogelijke toekomstige bezoekers om hen een rondleiding te kunnen geven. (Ja, ik verwijs naar jou nu, lieve lezer.)

Een update van de afgelopen twee weken? Mijn twee Hongaarse huisgenoten waren een week op skivakantie in Frankrijk en bij hun terugkomst hadden Mateus en ik voor cadeaus voor László die jarig geweest was gezorgd. Gezien zijn kennis van wijn durfden we geen fles te kopen. In plaats daarvan kochten we Porto en een bijbehorende (blauwe) kaas. Onder mijn activiteiten bevond zich daarnaast het koken met verschillende internationale groepen, de opening van het academisch jaar van de universiteit voor internationale studenten en verschillende tripjes.
Zo vertrokken we op een zonnige zaterdagmorgen naar het ‘Memento Park’, een afgelegen stuk grond dat bekend staat als dumpplaats van oude communistische beelden. Hoewel het al enigszins moeilijk was om iedereen die had toegezegd mee te gaan bij elkaar te harken (in totaal een man of 7, 8, 9?), bleek het park zelf voornamelijk erg klein. Er stonden een paar grote beelden die verschillende poses aannamen, maar geen uitleg of andere manier waarop we deze beelden in een context konden plaatsen. Het hele park had daardoor (en doordat er verder bijna niemand was) een absurdistische en ietwat lugubere uitstraling. Omdat er niets in de buurt was waar we iets te eten konden halen, besloten we een chocolatmilk bar te bezoeken – de chocolademelk leek letterlijk gesmolten chocola. Die avond haalden Nikkie en ik ons avondeten van de vismarkt: een (voornamelijk) zoute vissoep met twee grote drijvende stukken vis en twee glaasjes forralt bor (warme wijn). Het leek ons een plaats waar vooral Hongaren hun eigen nationalistische gebruiken herhaalden: vis, zoetigheid en pálinka dus. Terwijl Nikkie naar huis en ik naar de tram liep, kwamen we lang koffiehuis 'Lumen', waar live muziek klonk. Het café bevond zich in Nikkies straat en ze speelden een combinatie van klezmer en volksmuziek. Met een goed glas rode wijn in onze hand besloten we hier te blijven luisteren. Helaas bleven de Hongaarse grappen voor ons onbegrijpelijk. Bovendien bleek de wijnbar even verderop open te zijn. We besloten daarom dat we het een goed idee vonden om de avond af te sluiten met nog een glas wijn – speciaal voor ons uitgekozen.

De week erna begon ik de week in Morrissons Club II samen met László, Orsi en Mateus. De club sloot ‘op last van de politie’ (maar niemand weet waarom) om 12 uur. Aangezien dinsdag vrij is voor mij, besloot ik nog met Mateus en een aantal van zijn vrienden (allemaal Brazilianen! Kun je je voorstellen wat een kabaal en wat een gepraat over voetbal?) de kroeg in te gaan. Een paar uur later besloot Mateus echter dat het voor hem in elk geval tijd was om naar bed te gaan – zijn college zou om 8 uur de volgende ochtend van start gaan. Uiteraard ging hij niet. Later die middag sprak ik met een paar anderen af in het New York Café – een Weens aandoend café met pracht, praal, versieringen, en veel te nette mensen. We voelden ons niet helemaal op ons gemak en bovendien besloot Brandon een van zijn kwajongsstreken naar Europa te halen. Hint: als je ooit nog eens geen zout uit je zoutstel krijgt, moet je het dopje er eens afdraaien.

Op woensdag ging László met me mee gaan naar de politie. László legde aan de man achter de toonbank uit wat er gebeurd was en gelukkig voor mij was er toevallig een tolk in het gebouw aanwezig. Hongaarse agenten spreken geen Engels. Het duurde ongeveer een uur voor ik mocht beginnen met het maken van mijn ‘statement’. De twee zaten achter de computer een beetje tegen elkaar te fluisteren, de tolk vroeg of ik Duits sprak omdat Nederlands toch wel wat weg heeft van deze taal (ik heb deze grap hier al vijf keer gehoord: Nederlands is ontstaan toen een dronken Engelsman Duits probeert te spreken), over voetbal, zigeuners en bureaucratie. Inmiddels heb ik ook weer een nieuwe telefoon, dus ben ik weer bereikbaar in het Hongaars, hoera. Die avond keken Nikkie en ik The Wind that Shakes the Barley – op de bank met wijn en koekjes. We vonden dat we dat wel hadden verdiend.

Op donderdag kookte Nikkie currie voor mij en Brandon – Elizabeth nam als vega haar eigen avondmaal mee. Op vrijdag zagen we Ninja en haar vriend Antti in de Szimpla en op zaterdag gingen we naar een concert. We verwachtten een folksbandje, maar kwamen uit in het MOM – een theater aan de rijke Budazijde van de stad. Geen volksmuziek, maar klassiek, inclusief symfonieorkest. Zit je, met je all stars en spijkerbroek. En goede muzikanten! Het publiek was zo enthousiast dat een groot deel van het concert vooral leek te bestaan uit het applaudiseren. Een beetje beduusd waren we niet meer erg in de stemming om een café op te zoeken en brachten we de avond door op de bank bij mij thuis met The Killing. Op zondag besloten we met een paar mensen naar de grotten in Buda te gaan. Om eerlijk te zijn waren ze een beetje hetzelfde als de grotten in Valkenburg, maar gelukkig was het gezelschap uitstekend. De Hongaarse rondleiding (met af en toe een paar gefluisterde Engelse woorden tussendoor) nam niet meer dan een uur in beslag en we besloten achteraf nog een cafeetje te bezoeken. Dat is nog niet zo eenvoudig op een zondag in Boedapest - veel zaken zijn gesloten. Een paar uur later zetten we het samenzijn voort in Pudér, een soort ruïnrestaurant om de hoek. Opnieuw een wisselende samenstelling en we sloten de avond in stijl af met een biertje in een Hongaars café om de hoek.

Morgen koken Mateus en ik voor onze Hongaarse huisgenoten – een Braziliaans/Nederlandse combinatie. Ik heb het toetje toegewezen gekregen (eigenlijk: toegeëigend. Anders moest ik stamppot maken) en denk aan appeltaart. Iemand andere ideeën voor een hoofdgerecht of toetje?