Long time, no see!

Dag lieve allemaal!

Geen zorgen, ik leef nog. Sorry dat ik een tijdje niets van me heb laten horen, het gaat hier allemaal goed en Boedapest is nog altijd even vriendelijk tegen me.
Boedapest ontwaakt uit zijn winterslaap. Overal zijn nieuwe pleinen, cafeetjes, terrassen, festivalletjes en heel veel mensen die ze uitproberen. Zo is er het nieuwe ‘Akvarium’, waar je onder het water zit waar je doorheen kunt kijken, kun je je weer engszins normaal langs het Parlement voortbewegen en is het centrale ‘Déak Ferenc plein’ eindelijk uit zijn steigers bevrijd.

Na mijn verjaardag gevierd te hebben op een zolder en in de Szimpla, kwamen mijn ouders langs met ongeveer een koffer aan cadeautjes, kaartjes en lieve berichtjes - waarvoor iedereen nog een superlate maar toch erg gemeende dankjewel! Ik liep wat met ze door deze enorme stad, we aten en dronken bij verschillende leuke tentjes en met oma speelde ik zoals altijd op vakantie kaartspelletjes. (Terwijl ik skypte met pap en mam met Elizabeth, een Engels meisje, naast me kwam oma ter sprake. Bij het horen van het woord ‘oma’ keek Elizabeth op en begon te knikken. Dat verstond ze!)

Het weekend nadat ze vertrokken, gingen we naar de Slowaakse hoofdstad Bratislava. Slowakije is in het Slowaaks Slovenska en ze vinden het tegelijkertijd erg vervelend en vreemd dat ze telkens verward worden met één van de nabijgelegen landen Slovenië. Snap jij het? We kwamen aan rond een uur of 1 in Bratislava, dumpten onze spullen in een hostel (Panchio, helemaal prima) en haastten ons naar een ‘typisch Slowaaks restaurantje’. Mocht je vegetariër zijn in Hongarije al moeilijk vinden; in Slowakije lijkt het helemaal onmogelijk. We deden een Free Walking Tour van een irritant Slowaak die zichzelf veel te grappig vond, maar ons wel veel interessante dingen over Slowakije en Bratislava wist te vertellen. Het taaltje is trouwens niet om aan te horen, het Hongaars klonk bij terugkomst bijna vertrouwd.
Voor het avondeten gingen we naar een van de restaurantjes waar zogezegd wel vegetarische gerechten te vinden zouden zijn (er waren maar liefst 4 vega’s met ons mee op stap) en zo kwamen we uit, net een beetje in de suburbs, bij Savage Garden. Een erg goed restaurant waar we meer dan de helft van onze avond doorbrachten. Moe van de dag, maar gelukkig met het goede eten en drinken. En, o ja! Ik was alweer bijna vergeten hoe makkelijk euro's ook alweer zijn. Die forinten hebben veel te vreemde briefjes en daar snap ik toch allemaal niks van! Op zondag maakten we een wandeling bij het kasteel (dat klinkt leuk, maar is eigenlijk gewoon een groot wit gebouw. Het is namelijk pas gerenoveerd in 2007, omdat de communisten daarvoor geen geld hadden willen vrijmaken.) Om 4 uur zaten we dan weer in de trein, om terug te keren naar onze eigen hoofdstad.

Ook in Boedapest heb ik mijn sport weer opgepikt. Zonder klim-maatje José, maar samen met de Franse Blandine sta ik wekelijks ongeveer drie uur lang (drie uur lang! Dat is het dubbele van de Nijmeegse lessen) in de klimhal die naarmate het later wordt ook steeds voller wordt. Er zijn niet per se extra veel klimmers in Boedapest, maar wel erg weinig klimhallen, vandaar de drukte. Onze trainer is de Hongaarse Balázs wiens Engels schattig gebroken is, maar erg vriendelijk ons van muur naar muur dirigeert. Het is een fijne donderdagavond-besteding aangezien ik daarna direct naar bed kan, in verband met mijn veels te vroege vrijdagochtendcollege.
Over reünietjes gesproken, bellen met Luuk in Engeland is ook mooi. Ik ben toch wel erg blij met die uitvinding die skype heet.

Nog ongeveer twee weken later was het alweer tijd voor het bezoek van Sam! Samen met Nikkie die twee van haar vrienden op dezelfde vlucht had gezet haalde ik haar op van het vliegveld, om haar natuurlijk een ‘warm’ onthaal te geven met een shotje palinka. We begonnen die avond in Szimpla, en bleven de hele week als achterlijken rondrennen in Boedapest. Het weer was fantastisch, dus we lagen ook veel in parken en door mijn huisgenoten werden we ook geleid naar het 'openingsfestival' van het grootste middelplein. Samen met Tomas hadden we bovendien een mini Roermond-reünietje hier in Boedapest bij een leuk koffietentje.

Die zaterdag gingen we op reis naar Vác met de rest van onze universiteit. We liepen twee uur door dit kleine stadje (één van de studenten las zo nu en dan voor van zijn wikipedia-entry) en hadden vervolgens een wijnproeverij in een kelder met mensen die wisten waar ze het over hadden. De man kon voor mijn gevoel wel vijf dagen over wijn volpraten, maar aan onze ‘Nederlandse tafel’ (en Brandon) – Nikkie had opnieuw vier vrienden op bezoek – was de avond behoorlijk geslaagd.
De afgelopen week was het bovendien perfect. Op maandagavond zat ik met Brandon en Elizabeth op hun balkon, dat uitkijkt over het meest stille Boedapest dat ik ken. Je ziet de Boeda-heuvels, de grote kathedraal en zelfs de Donau, maar hoort nauwelijks geluid van auto’s en trams. Op woensdagavond kookten we Nederlands, Engels, Amerikaans en Belgisch voor de rest van onze universiteit en op vrijdag organiseerden we een gelijksoortige avond (Dutch evening, ter ere van Koningsdag op welk moment ik opnieuw niet in Nederland zal zijn zoals de vorige drie jaren) om de rest van onze groep bijvoorbeeld het verschil tussen Holland en Nederland uit te leggen. Mocht je dat ooit uit moeten leggen: https://www.youtube.com/watch?v=eE_IUPInEuc. Hongaren hebben het altijd over ‘Hollandia’ overigens, er bestaat geen woord voor ‘Nederland’. We kroonden Sophia tot ‘koningin’ nadat ze de meeste vragen over Nederland goed wist te beantwoorden en aten pannekoeken, peperkoek, dropjes en stroopwafels.

Gisteren tikte ik het eindessay af voor het eerste college en leverde dat vanmorgen in – 1 down, 4 to go! Later op de middag vertrokken we naar het eenentwingste district. Laszlo, Orsi en ik gaven Mateus voor zijn verjaardag een bon voor een ‘escape game’ – je wordt opgesloten in een ruimte en moet daar binnen een uur proberen jezelf uit te bevrijden. Zoals te zien op de prachtige foto hieronder bijgevoegd, was de ruimte in een militair thema. De reis naar de ‘Trap Factory’ toe was echter bijna net zo spannend als de escape game zelf. Ik heb het voorval een paar keer geprobeerd te reconstrueren in mijn hoofd, maar dat is niet helemaal gelukt. De ‘suburban railway line H7’ stopte tamelijk onverwacht, maar niet zo onverwacht dat iedereen dacht dat er iets aan de hand zou zijn. We stonden wel lang stil en de deuren ging niet open. Er werd al snel gepraat dat er iemand onder de trein lag, en dit bleek ook het geval, maar niet helemaal op de 'conventionele' manier. Orsi en László liepen naar buiten en kwamen terug om ons te vertellen dat ‘hij in tweeën was, en dat je zijn benen nog op het platform kon zien liggen’. Het bizarre was, die benen bewogen. Hij was niet in tweeën, wel erg dronken en had waarschijnlijk een hersentrauma. Hoe hem dat gelukt is – hij lag niet aan de voorkant van de trein, maar er middenin – hij is hoofd-eerst tussen de tram gevallen. De wielen zijn gestopt op ongeveer 20 centimeter van zijn hoofd. Roommate Mateus (de verpleegkunde-student) nam van dit oorspronkelijke ‘wonder-gevoel’ dat hem dit in eerste instantie lukte en ten tweede dit ook overleefde wel wat weg door te vertellen dat de man alle symptomen van hersentrauma vertoonde (bloed uit oren en neus, een hele grote bult op zijn voorhoofd). Hij probeerde iets te doen, maar met zijn steenkolenhongaars (szia – köszönöm – Jo napot) kwam hij natuurlijk niet zo ver. Hoe het met de beste man is afgelopen durf ik niet te zeggen, maar dat hij ons een wonderlijke ervaring gaf is een ding dat wel zeker is.

Boedapest is een mooie stad, maar met mijn voorjaarsvakantie in het hoofd pak ik op dit mijn tassen om op maandag naar ISTANBOEL te vertrekken. Britt opzoeken, mooie gebouwen zien, kebab eten in een stad die nog drie keer zo groot is als die waarin ik nu woon – en ik dacht al dat hier alles gigantisch was. Een update volgt natuurlijk na afloop, wanneer de tweede week van mijn voorjaarsvakantie van start gaat! Viszonlatasra!